จากบทความที่แล้วที่เราเขียนถึงเรื่องราวต่างๆ ก่อนที่จะเข้ามหาวิทยาลัยในดวงใจที่อังกฤษ ส่วนหนึ่งก็ได้เกริ่นเกี่ยวกับการเรียน Foundation Course ที่เป็นใบเปิดทางสำหรับนักเรียนต่างชาติก่อนเริ่มต้นเรียนปริญญาตรีเอาไว้ สำหรับเราว่าเหมือนสนามฝึกที่เตรียมตัวก่อนไปลงสนามรบดีๆ นี่เอง เมื่อยังไม่รู้ถึงวัฒนธรรมหรือหลักสูตรการเรียน Graphic Design ของทางอังกฤษอย่างแจ่มแจ้ง เลยขอใช้บทความนี้รีวิวโรงเรียน Cambridge School Of Visual & Performing Arts ที่เคมบริดจ์และตัวคอร์สที่ไปเรียนมาก่อนก็แล้วกันค่ะ

อย่างที่เคยเล่าไปว่าเราตั้งใจที่จะไปเรียนเกี่ยวกับการออกแบบ คอร์ส Foundation เลยเลือกเป็น Graphic Design & Illustration Course ก็จัดการเรื่องนู้นเรื่องนี้เตรียมบินเต็มที่ แต่ยังไม่ทันได้ไปทางเอเจนซี่ก็แจ้งมาก่อนว่าไม่สามารถหาตั๋วทันเวลาคอร์สเริ่มได้ เพราะกินเวลาเรื่องเอกสารของทางโน้นกลายเป็นว่าเราไปเรียนช้ากว่าคนอื่น 1 อาทิตย์ จากที่ตื่นตระหนกกับโรงเรียนใหม่อยู่แล้วก็ยิ่งหนักกว่าเดิม กลัวเรียนไม่ทันก็เรื่องหนึ่ง แต่ที่กังวลมากกว่าก็เรื่องเพื่อนนี่แหละค่ะ หนึ่งในปัจจัยที่จะตัดสินอนาคตเลยว่าจะเรียนอย่างมีความสุขรึเปล่า แต่รู้ตัวอีกทีก็ลืมคิดเรื่องสำคัญอีกอย่างไป

ไปโรงเรียนยังไง? 

เรื่องรถเมล์นี่ไม่อยู่ในหัวแน่นอน ยิ่งวันแรกที่ยังไม่รู้ที่ทางด้วยแล้ว แต่ยังดีที่ทางหอไม่ได้นิ่งดูดายปล่อยเด็กไทยคนนี้เผชิญชะตากรรมตามลำพัง ตอนเช้ารีเซปชั่นเขาเลยดักเรียกเด็กที่กำลังจะไปโรงเรียนให้หนีบเราไปด้วย ถือว่ารอดไปด่านแรก

ด้วยความที่เราใหม่ ก็ต้องตรงไปหารีเซปชั่นของโรงเรียนก่อนเพราะไม่รู้ห้อง เขาก็จัดแจงพาไปเดินไปอีกตึกหนึ่งที่อยู่ร่วมกับอีกมหาลัย ต้องบอกก่อนว่าที่ CSVPA ตึกทั้งหมดของเขาจะไม่ได้อยู่รวมกันในรั้วเดียวเหมือนของบ้านเราหรือบางมหาลัยในอังกฤษ ตึกหลักจะอยู่กระหย่อมนึง ตึกเรียนของเราจะอยู่อีกหย่อม ตึกเรียนถ่ายภาพก็เดินไปอีกไกลหน่อย ตอนแรกก็แอบหลงเหมือนกันว่าที่ไหนคือที่ไหน อาศัยถาม Where is ตามด้วยชื่อห้องเอาถึงพอเอาตัวรอดมาได้

ช่วงสองอาทิตย์แรกจะเป็นการเรียนร่วมกันของเด็กคอร์สเรากับเด็กแฟชั่น ตอนนั้นเหมือนหัวใจจะวายตอนเข้าไปแนะนำตัว ตื่นเต้นหนักมาก ถ้าย้อนภาพแฟลชแบ็คกลับไปคือรู้สึกว่ามีคนเป็นสิบๆ นั่งเรียงตามโต๊ะตัวยาวแล้วจ้องเราอยู่ แต่พอมานับดีๆ ก็มีอยู่ 8 คนเท่านั้น เราก็นั่งเรียนเนียนกับเขาไป จนมาใบ้แตกตอนเย็นหลังเลิกเรียน

ความพยายามในการจำทางเอาไว้ตอนขามาคือล้มเหลว ยิ่งเย็นวันนั้นฝนตกฟ้าก็มืดเหมือนนัดกันเอาไว้ ระบบจำทางแบบภาพของเรายิ่งใช้การไม่ได้ใหญ่ เลยรวบรวมความกล้าขอกลับกับเพื่อนในห้องที่ดูหน้าตาเป็นมิตรที่สุดไป

ผลลัพธ์ก็ตามนี้ค่ะ

เราถือว่าตัวเองโชคดีเรื่องเพื่อนร่วมห้อง คือไม่มีปัญหากับใครเลยแม้จะมาจากประเทศต่างๆ กันไป ก็จะมีจีนที่แน่อยู่แล้วว่าเยอะสุดในห้อง นอกจากภาษาอังกฤษก็จะได้คำจีนมาเพิ่มด้วยคำสองคำหลังเรียนจบคอร์ส เกาหลีกับอิตาลีเราจะไม่ค่อยได้คุยด้วยเท่าไร่ แต่ก็มีทักทายกันปกติ ที่สนิทที่สุดเป็นคนเอกวาดอร์จากสายแฟชั่นที่เรียนร่วมห้องกัน จากที่ใจกล้าเข้าไปชวนเขากินอาหารกลางวันด้วยกันแล้วโดนปฏิเสธเพราะเขามีนัดอยู่แล้ว ไปๆ มาๆ เลยได้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะกันทั้งสามมื้อตลอดคอร์สเลย

สำหรับคนไม่ทำอาหารอย่างเราก็ได้โรงอาหารของโรงเรียนนี่แหละที่ฝากท้องไว้ได้ ซึ่งค่าอาหารจะเป็นการจ่ายรวมกับค่าคอร์สไปแล้วโดยมีเป็นตัวเลือกให้แต่แรก คิดเป็นเช้า กลางวัน เย็นเสร็จสรรพ เรื่องรสชาติส่วนตัวเราคิดว่าอยู่ในเกณฑ์ดีเลย และตักให้เปรียบเสมือนญาติมิตรเสมอ คือกะขุนให้จุกแล้วต่อจานที่สองไม่ไหว แรกๆเขาให้มาเท่าไหร่ก็พยายามกินให้หมด พออยู่ไปสักพักเราจะเริ่มจับเคล็ดได้ว่า โอเค เอาแค่ไหนก็บอกคนตักให้หยุดมือ เขาก็จะไม่บังคับฝืนใจ เพราะยังมีบูธสลัดกับขนมหวานให้เราไปต่อกรด้วยอีก

จากเป็นคนไม่กินผัก การที่มาอยู่เมืองนอกเมืองนาคนเดียวก็จะทำให้เรารักสุขภาพขึ้นมา เพราะค่ารักษาพยาบาลที่อังกฤษมีแต่ที่จะทำให้ป่วยหนักกว่าเดิม เลยต้องแวะตักผักกาดนิด แครอทหน่อยพอเป็นพิธี แต่กับขนมจะหยิบทุกครั้งไม่เคยขาดตกบกพร่องและรู้สึกผิดบาปแบบอัตโนมัติ เพราะความหวานเป็นภัยกับคนฟันอ่อนแอที่กลัวหมอฟันอย่างเรามาก สุดท้ายเลยแก้ปัญหาด้วยการขอความช่วยเหลือจากเพื่อนให้ช่วยทานคนละครึ่งแทน

แล้วเราก็จะพบว่ามีของว่างอย่างอื่นที่ใส่ถุงไว้ให้เอากลับไปทานได้ ก็มิวายจะตกหลุมพรางหยิบติดมือกลับหอด้วยทุกที

ก็ขอเกริ่นเอาไว้เพียงเท่านี้ก่อนสำหรับชีวิตการเรียนที่ Cambridge School Of Visual & Performing Arts ของปลื้มนะคะ มีเรื่องอีกเยอะแยะให้เขียนจนไม่รู้จะเลือกอะไรมาใส่บ้างดีเลยขอแยกเป็นพาร์ทจะดีกว่า ติดตามกันต่อได้ในพาร์ท 2 เราจะเริ่มรีวิวในส่วนของวิชาเรียนค่ะ